กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.. มีเรื่องเล่าระหว่างสาวสวยและหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งรักกันอย่างดูดดื่ม ทั้งสองได้สาบานว่าแม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะมั่นคงนี้ลงได้ และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่งผู้ซึ่งเชื่อมั่นว่าไม่มีสิ่งใดที่จะแน่นอน เท่าความไม่แน่นอน แม่มดไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงจึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา นางกล่าวว่า “หากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่าย ซึ่งยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก ดังนั้นข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติบุรุษนี้จะไม่มีทางจำเจ้าได้ เขาจะไม่สามารถจำได้ว่า เคยรักเจ้าและตรงกันข้ามกับเจ้า เจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้ เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป ไม่แก่ไม่เฒ่า ไม่มีวันตาย จะอยู่อย่างนี้นิรันดร เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขาเคยเป็นที่รัก และต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขาในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล “วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้าทำให้เขาจำเจ้าได้ วันนั้นคือวันที่ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลง เจ้าจะแก่และตายตามสภาพของอายุขัยที่ควรเป็นและคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้า หนุ่มนั่นแทน เขาจะต้องเป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง…”
หลังจากนั้นมาปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไปศตวรรษทบศตวรรษที่หญิงสาวเฝ้าตามหาชายหนุ่มคนรัก และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่ง ที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย…เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ เขาจำเธอได้ แต่มันไม่เคยสำเร็จ ชาติแล้วชาติเล่า…หลังจากการเกิดและดับของเขาผ่านไปนับสิบครั้ง เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ…ความทุกข์ทรมานของหญิงสาวถูกเฝ้า ดู อย่างเย้ยเยาะ โดยนางแม่มดผู้รอคอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า รักแท้ที่แม้ความตายก็ไม่อาจพรากไม่มีจริงแล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าในช่วงหลังๆ มาหญิงสาว ไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตน แต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุขและทำให้เขาเกิดรอยยิ้ม แทน…แล้ววันหนึ่ง นางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว จึงปรากฏตัว เพื่อเอ่ยถามกับตัวหญิงสาวเอง”เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วล่ะ หรือ? ความพยายามที่จะพิสูจน์ให้ข้าเห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจ ใดๆ แม้กระทั่งคำสาปของข้า…”จริงๆแล้ว ข้าก็มีเหตุผลของข้า.” หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป “ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายาม…เพียงแต่…ข้ากลัวว่า ความพยายามของข้าจะสัมฤทธิ์ผล…แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย”นางแม่มดต่อให้ ด้วยเสียงเย้ยหยัน ที่แท้เจ้าก็กลัวที่จะตาย เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า…เฮอะนี่หรือ รักแท้ของเจ้า” หญิงสาวไม่ปฏิเสธ นางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น “อาจใช่…มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่า หากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้ ข้าจะต้องตายจากเขาไป” “และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่าเขาจะทำให้เจ้าจำได้เช่นนั้นหรือ? หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งอยู่ ก่อนตอบ สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น…ท่านรู้อะไรไหม…ตลอดเวลาอันยาวนานที่ ข้าเฝ้าเดินทางตามหาเขา เฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่ารอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง…ตลอดเวลา ที่ข้าเฝ้ามองการเกิดและการตายของเขามันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือน ไม่มีที่สิ้นสุด และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัสคือการได้เห็นความทรมานของผู้เป็นที่รัก โดยที่เราไม่อาจเอื้อมมือเข้าไปช่วยเหลือได้ หลายครั้งที่ข้าอยาก พอให้ตัวข้าเห็นแก่ตัวพอที่จะพยายามทำให้เขารักทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีก ครั้ง เพื่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพันธนาการนี้ แต่ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับเนื่องจากการรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้า คิดได้ ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก ความรักของข้าอาจไม่แข็งแกร่งพอที่จะตัดสินใจพยายามให้เขาจำข้าได้ต่อไปและ จากนี้ต่อไปแม้ว่าข้าจะต้องรอคอยไปชั่วนิรันดร์ สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ ข้าจะทำให้เวลาของเขา มีแต่ความสุขเท่าที่พลังของข้าจะทำได้ ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง ข้าก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของเขา…ข้าอาจ เป็นคนอ่อนแอ ในสายตาของท่านอย่างไรก็ตาม นี่ก็คือความรักของข้าคือสิ่งที่ข้าเป็น…แม้ชีวิตของข้าจะต้องเดียวดาย ตลอดกาล แต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียวดายเช่นตัวข้า…เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่ว นิรันดร์.
นิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบเพราะอยากให้คนที่อ่านจินตนาการถึงตอนจบเอาเอง
ในชีวิตของเรา มีหลายช่วงต่อหลายช่วงที่เราคิดว่า เรารักใครสักคนมากมายเหลือเกิน และหลายต่อหลายครั้งที่ความรักของเรา ก็ต้องการความรักตอบกลับมา หลายคนฟูมฟายกับโชคชะตาว่ารักที่ไม่ได้รักตอบคือการสูญเวลาเปล่า แต่มีหลายต่อหลายคน ที่ดีใจกับโชคชะตาที่เกิดมาสักครั้งแต่ยังได้รักใครสักคนอย่างเต็ม หัวใจ.ทุกอย่างในชีวิตมีทางเลือก ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกทางไหน หรือคุณจะเลือกหากทางไหนเปิดประตูรับความรักเข้ามาเพื่อเติมความอบอุ่นให้ กับหัวใจแม้เพียงช่วงหนึ่งของชีวิต หรือจะมัวแต่ฟูมฟายโทษตัวเองกับความรักที่ให้ไปแต่ไม่ได้รักตอบ ทางเลือกเป็นของคุณ….
