กาแฟใส่เกลือ

เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึงเธอดูโดดเด่นมาก และมีคนมากมายรุมล้อมเธอในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึงไม่มีใครใส่ใจ เขาเลยและหลังงานเลี้ยงเลิก เขาได้มีโอกาสชวนเธอไปทานกาแฟต่อเธอประหลาดใจมากแต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอตอบตกลงพวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึงเขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่าได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ

แต่ทัน ใดนั้น…..เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม อยากเอามาใส่ในกาแฟทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจเขาอายจนต้อง ก้มหน้าแต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ และก็ดื่มมันเสียด้วยทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้เขาตอบว่า เมื่อเขายังเด็กบ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเลเขาเป็นลูกน้ำเค็มเล่นกับทะเลทุกวัน เคยชินกับรสเค็มของเกลือเหมือนกับรสชาติของกาแฟเค็มเพราะฉะนั้นเมื่อทุก ครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆเขาก็จะคิดถึงวัยเด็กคิดถึงบ้านเกิด เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่น

เขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้มเธอ รู้สึกสงสารเขาจับใจนั่นเป็นความในใจลึกๆของเขาผู้ชายคนไหนที่กล้าบอกว่าเขา คิดถึงบ้านแสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมากและมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา เริ่มชวนเขาคุยเล่าถึงบ้านเกิดของเธอบ้าง ชีวิตในวัยเด็ก ครอบครัวของเธอเธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆและจากการเริ่มต้นที่ดี ทำให้เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป

จนในที่สุด เธอก็ค้นพบว่า เขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการอย่างแท้จริงเขาใจกว้าง อ่อนโยน อบอุ่น และดูแลเป็นอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป!ต้องขอบคุณกาแฟแก้ว นั้นและชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้ ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไปเมื่อเธอตกลงใจแต่งงานกับเขา และก็มีความสุขมาโดยตลอด….โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขาเธอต้องใส่ เกลือลงไปในกาแฟให้ทุกครั้งไปเธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุด

หลังจากนั้นอีกสี่สิบปีเขาก็จากเธอไปทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับนึงข้างในมีใจความว่า

ที่ รัก อภัยให้ผมด้วยที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิตมีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณ เรื่องกาแฟเค็มนั่นจำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหมผมประหม่ามากในตอนนั้นจริงๆ แล้วผมต้องการน้ำตาล แต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น ผมจึงต้องปล่อยมันไปซึ่งผมไม่คิดว่า นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกันผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อ หลายครั้งแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไปทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียวตอนนี้ผมจากไปแล้ว ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีกดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้

แท้ จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลยแม้แต่น้อย มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียวแต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จัก คุณผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลยการได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่ง ใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกันแม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอด ชีวิตก็ตาม!

น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่มและหลังจากนั้น หากมีใครถามเธอกาแฟรสเติมเกลือรสชาติเป็นเช่นไร

เธอก็จะตอบเสมอว่า “มันหวาน