กิ่งทองใบหยก

กาลครั้งหนึ่ง… มีกิ่งทองกับใบหยกอยู่ด้วยกัน เป็นที่ชื่นชมของป่าว่า ช่างเป็นความเหมาะสมที่ลงตัว ทั้งคู่ต่างมีความสุข… จนวันหนึ่ง ก็มีลมพายุพัดมาพาดผ่านกิ่งทองใบหยกจนต้องไหวเอน เพราะไม่อาจต้านทานแรงลมที่กระหน่ำมาได้ความรุนแรงที่รวดเร็วของลมมีอำนาจพอ ที่จะทำให้ใบหยก ปลิดปลิว จากกิ่งทองไปแรก ยามที่ใบหยกพลิ้วไหวไปตามสายลมที่ค่อยๆคลายความบ้าบิ่นลงในใจของใบหยกปิติ กับสิ่งใหม่ที่ไม่เคยรู้เคยเห็นเคยรู้จักสร้างความเพลิดเพลิน… จนลืมกิ่งทองที่มั่นคงวันคืนผ่านไป สายลมพัดต่อไปอย่างเอื่อยๆใบหยกค่อยตกลงบนพื้นดินที่มีแต่ความแห้งแล้งร่าง ของใบหยกที่เริงลมก็ซีดกรอบไม่ต่างจากใบไม้อื่นๆเมื่อยามฤดูใบไม้ร่วงแล้วลม ก็หยุดพัด ทุกอย่างนิ่งสนิท..ใบหยกเอ่ยถามสายลมว่า ” เหตุใดเธอจึงไม่พัดพาฉันต่อไปหล่ะยังมีอะไรอีกตั้งมากมายบนโลกใบนี้ที่ฉัน ยังไม่เคยรู้จัก”” แต่ฉันได้รู้จักเธอแล้ว ฉันแกว่งไกวตัวฉันไปในที่ๆฉันอยากไปทำอย่างที่ฉันอยากทำ และฉันได้เธอเป็นเพื่อนยามที่ฉันล่องลอยอย่างเดียวดายมานานพอแล้ว ” ลมตอบ”แปลว่าเธอจะให้ฉันเดียวดายท่ามกลางความกันดารที่ว้าเหว่เช่นนี้หรือ ฉันเข้าใจว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของเธอเสียอีกสายลม เราต้องไปด้วยกันสิเธอจะจากฉันไปโดยลำพังหรือ “ใบหยกคร่ำครวญราวกับเส้นใยในร่างของเธอจะแยกออกจากกัน” ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะตลอดเวลาเธอคงมองแต่ข้างหน้าสินะเธอจึงไม่ทันได้ทักทาย เพื่อนๆของเธอที่ฉันได้นำมาเช่นเดียวกันและในไม่ช้าฉันคงได้พบกับกิ่งก้าน ที่มีใบมากมายพร้อมให้ชักชวนและร่วมเดินทางไปผจญภัยกับฉันเสียใจด้วยนะ ลาก่อน.. ใบหยก “ว่าแล้วสายลมก็อำลาและจากใบหยกไปในที่สุดทิ้งให้ใบหยกต้องอ้างว้างและรอวัน ที่จะกลายเป็นสิ่งเดียวกับพื้นดินใบหยก : ผู้ส่งรู้ไหมครับว่าพอผมได้อ่านเรื่องนี้ ผมตัดสินใจเปิดเวบแล้วลงทันทีผมเคยมีมุมมองที่เป็นเหมือนกิ่งทองและก็เคยได้ เห็นใบหยกปลิดปลิวจากไปเพียงเพราะสายลมพัดผ่าน …เพียงเพราะได้สัมผัสในสิ่งที่ไม่เคยสัมผัส…จนลืมไปว่า ตัวเองและกิ่งทองเกาะเกี่ยวและคู่กันอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงในที่สุดใบ หยกก็จะอ้างว้าง มีเพียงผืนดินที่รอคอยให้กลายเป็นหนึ่งเดียวถ้าผมอธิฐานขอพรได้เพียงหนึ่ง ข้อ…ผมขอให้ใบหยกพานพบกับสายลมกระแสอื่นพัดพาให้ใบหยกกลับขึ้นไปเคียงคู่ กิ่งทอง … กิ่งอื่นที่ไม่ใช่กิ่งนี้