ชีวิตที่บังเอิญ

แก้ไขล่าสุด ใน วันอังคารที่ 06 พฤศจิกายน 2012 เวลา 21:55 เขียนโดย นายตัวดี ท.ทิวเทือกเขา วันอังคารที่ 04 สิงหาคม 2009 เวลา 13:39

บังเอิญหรือ โดย เกียรติ โสภณ

ความบังเอิญมีอยู่จริงหรือเพราะว่าความรอบรู้ไม่ เคยมาหาคนอยู่เฉยๆ  ดังนั้นจึงต้องมีความใฝ่รู้เพราะว่าโอกาสดีๆไม่เคยวิ่งมาชนคนที่เฝ้าคอย ดังนั้นจึงต้องสร้างมันขึ้นมาเพราะว่าโชคดีไม่เคยมีแค่คนที่มัวอ้อนวอน ดังนั้นจึงต้องแสวงหาเพราะว่าความสำเร็จไม่เคยปรากฏแก่คนใจเสาะ ดังนั้นจึงต้องกัดฟันสู้เพราะว่าความมั่งคั่งไม่เคยได้แก่คนขี้เกียจ ดังนั้นจึงต้องขยันขันแข็งเพราะว่าชื่อเสียงไม่เคยมีแก่ชีวิตที่เรื่อย เปื่อย ดังนั้นจึงต้องสร้างความดี ความเด่เพราะว่าการยอมรัยไม่เคยมีในคนโลเล ดังนั้นจึงต้องพัฒนาความมั่นคงแน่วแน่เพราะว่าความเป็นปราชญ์ไม่เคยเกิดแก่ คนเหลวไหล ดังนั้นจึงต้องศึกษาอย่างแท้จริงเพราะว่าความประเสริฐไม่เคยเกิดกับคนที่ อยู่ไปวันๆ ดังนั้นจึงต้องตั้งมั่นในความดีงามเพราะว่ามิตรแท้ไม่เคยมีกับคนคดโกง ดังนั้นจึงต้องมีความจริงใจเพราะว่าปรีชาญาณไม่เคยมีกับคนจิตคับแคบ ดังนั้นจึงต้องเปิดใจให้กว้างเพราะว่าความศรัทธาที่มั่นคงย่อมไม่เกิดกับคน ที่ไม่คิดไตร่ตรอง ดังนั้นจึงต้องใช้ปัญญาในการตรองให้มาก
ทั้งนี้ หากเชื่อว่าความบังเอิญมีอยู่จริงย่อมจะไม่มีวันพบความบังเอิญในชีวิตใดๆ เลย เพราะมัวแต่รอผลโดยไม่สร้างเหตุ แต่หากเชื่อว่า ความบังเอิญไม่มีอยู่จริง ชีวิตนั้นมักมีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นเนืองๆ แต่เมื่อทุกความบังเอิญล้วนมีที่ไปที่มา ความบังเอิญนั้นๆ จึงไม่อาจเรียกได้ว่า ความบังเอิญอีกต่อไป

“มี คนเคยบอกว่า…ชีวิตคือ ความบังเอิญ..แต่ความบังเอิญบางครั้งก็เปลี่ยนแปลง..มุมมองเราใหม่ทั้ง ชีวิต” ผมไม่เคยเชื่อในข้อความนี้…จนกระทั่งวันธรรมดาวันหนึ่ง ที่ผมเปิดมือถือขึ้นตอนเช้าผมได้รับข้อความ SMS บอกว่า ผมมีข้อความเสียงฝากไว้ ใน Voice Mail Box ของผมให้โทรเข้าไปฟัง…ผมกด เข้าไปฟัง แต่พอฟัง…ผมกลับรู้สึกแปลกใจใหญ่ เพราะเสียงของคนที่ฝากข้อความไว้นั้นผมไม่คุ้นเอาเสียเลย…และยิ่งฟังข้อ ความที่ฝากไว้…ยิ่งน่าจะไม่เกี่ยวกับผมเลยด้วยซ้ำ แต่เสียงเศร้า ของชายสูงวัยนั้น ทำให้ผมสะดุดใจผมอย่างยิ่ง“ชัย…นี่พ่อนะ พ่อพยายามติดต่อลูกหลายครั้ง แต่ติดต่อไม่ได้ คือ พ่อต้องเข้ารพ.ไปผ่าตัดอาทิตย์หน้า และหมอให้พ่ออยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่พรุ่งนี้..ที่บ้านไม่มีคนอยู่..ถ้าลูก ว่างก็แวะมาได้ที่ โรงพยาบาลโคราช บางทีพ่ออาจจะเหลือเวลาไม่มาก……”เสียงปลายทาง..สิ้นสุดลง ผมอึ้งและ…งง กับข้อความที่เพิ่งฟังจบไป อยู่พักหนึ่งผมไม่ได้ชื่อชัย…และผม ก็ไม่มีพ่ออยู่โคราช พ่อผมเสียไปนานมากแล้ว…ผู้ชายคนนั้นคง..กดเบอร์โทรผิด ผมคิดแค่นั้น และพยายามไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ผมเพิ่งฟังมาทำไมต้องสนใจ?..มันไม่เกี่ยวกับ ผม..!

แต่ ตลอดวันนั้น เสียงล้าๆ เหนื่อยๆ ของชายคนนั้นที่ฝากไว้ใน Voice Mail Box วนเวียนเข้ามารบกวนใจผมเป็นระยะ…ผมได้แต่คิดว่า ผมมีสิทธิ์ที่จะลืมมัน? มันไม่ใช่หน้าที่อะไรของผมที่จะต้องสนใจ กับแค่การฝากข้อความผิดเบอร์…แต่ประโยค “บางทีพ่ออาจจะเหลือเวลาไม่มากนัก……” มันทำให้ผมรู้สึกแย่ หากไม่ลุกมาทำอะไรสักอย่างผมตัดสินใจโทรกลับไปที่หมายเลขที่โทรมาฝากข้อความ ไว้….ซึ่งเป็นโทรศัพท์บ้าน…ผมโทรไปหลายต่อหลายครั้ง ไม่มีคนรับสาย….ใช่ป่านนี้เค้าคงอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วผมได้แต่ถอนใจและ พยายามบอกว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว…แต่ตอนเย็นของวันนั้น ในที่สุด ความสำนึกดี..(ที่มีอยู่ไม่มากนักในตัวผม)ก็(ดัน) ดลบันดาลในให้ผม หาทางออกได้ว่า ผมน่าจะลองโทรไปหาเบอร์มือถือที่ใกล้เคียงกับผมดูเผื่อบางที อาจจะมีเบอร์ใด…ที่อาจจะเป็น ลูกชายของคนที่ฝากข้อความไว้ก็ได้เพราะถ้ากดผิดได้แสดงว่าหมายเลขคงจะห่าง กันไม่มากผมตัดสินใจไล่…กดเบอร์มือถือ ที่ใกล้เคียงกับเลขหมายโทรศัพท์ของผม ตั้งใจว่าจะกด แค่สิบเบอร์แรก…เท่านั้นโดยเรียงจากเลขที่ใกล้เคียงกันมากที่สุด…ผมทำ มันด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นักหรอก.เพราะมันไม่สนุกเลยที่คุณจะต้องโทรไป หาใครที่ไม่รู้จักแล้วบอกเค้าว่า“สวัสดีครับ คุณชื่อชัยหรือเปล่าครับ…ผมเป็นคนที่มีเลขหมายโทรศัพท์มือถือ ใกล้เคียงกับคุณ คือ คุณพ่อคุณคงกดเบอร์ผิดและฝากข้อความไว้ที่ Voice Mail ของผม คือ ท่านบอกว่า เค้ากำลังจะเข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาลทีโคราชอาทิตย์หน้า….”ทายซิครับ…ผม ได้รับคำตอบ….อะไรบ้าง?บ้างก็วางสายใส่อย่างไม่ปราณี…บ้าง..ก็ถามกลับมา ว่า คุณบ้าหรือเปล่า?แต่คำตอบยอดนิยมที่ผมได้รับ…คือ….“ขอโทษนะค่ะ…ดิฉัน ไม่ซื้อประกันตอนนี้…และทำบัตรเครดิตครบทุกธนาคารแล้วค่ะ”ผมอยากจะบ้าตาย ..ผมไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องประกัน กับ บัตรเครคิตซะหน่อย..เฮ้อ…บางที…คนสมัยนี้ คงยุ่งเกินกว่าที่จะ คุยกับคนแปลกหน้า..ก็ได้…มั้ง……ผมนึกโกรธ เจ้าความสำนึกดีในตัวเอง…ที่มันยังดึงดันพยายามต่อ…จากที่ตั้งใจว่า จะโทรแค่ 10 เบอร์ที่ใกล้เคียงเท่านั้น แล้วผมก็ลามปราม…โทรไปถึง..สามสิบเบอร์แต่ในที่สุด..ผมก็ต้อง..ถอนใจ …หมดหวัง..เมื่อเบอร์สุดท้ายก็ติดต่อไม่ได้

ผม… ตัดสินใจฝากข้อความ Voice Mail ของหมายเลขที่ผมลองสุ่มโทรไป… ด้วยประโยคที่ผมพูดซ้ำกันมากกว่า 30 รอบ อย่างเชี่ยวชาญ“สวัสดีครับ คุณชื่อชัยหรือเปล่าครับ…ผมเป็นคนที่มีเลขหมายโทรศัพท์มือถือ ใกล้เคียงกับคุณ คือ คุณพ่อคุณคงกดเบอร์ผิดและฝากข้อความไว้ที่ Voice Mail ของผม คือ ท่านบอกว่า เค้ากำลังจะเข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาลทีโคราชอาทิตย์หน้า….”ผมวางสาย…เบอร์ โทรที่เป็น…เป้าหมายสุดท้าย…เสร็จสิ้นไปแล้ว…ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่า …ผมทำดีที่สุดแล้ว…และไม่ควรรู้สึกผิดอะไรอีกผมหลับตานึกภาพพ่อของคนที่ ชื่อชัย….ที่ต้องนอนป่วยโดดเดียวที่โรงพยาบาลผมได้แต่หวังว่า เค้าจะมีช่องทางการติดต่อสื่อสารอย่างอื่นที่ทำให้สองคนนี้ได้คุยกันได้แต่ แล้ว…สวรรค์ ก็คงมีตาอยู่บ้าง…(จริงๆผมว่า สวรรค์น่าจะมี Call Center เพราะถ้ามีแค่ตาบางทีอาจจะมองไม่เห็นทุกคนที่เดือดร้อน…)แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์จากเลขหมายหนึ่งเข้ามา…. นั่นคือ…เลขหมายสุดท้ายที่ผมฝากข้อความไว้ใน Voice Mail นั้นเอง“ขอโทษนะครับ…คุณใช่คนที่ฝากข้อความไว้ใน Voice mail ของผมหรือเปล่า? ผมชื่อชัย…”และแล้ว…ภาระกิจอันยิ่งใหญ่…ของผมก็สำเร็จ…เมื่อคนที่ชัย โทรกลับมาจริงๆแม้ในน้ำเสียงของเค้าดูจะไม่ค่อยไว้วางใจกับเรื่องที่ผมเล่า เท่าไหร่…และยังสงสัยอยู่หลายประเด็นแต่เมื่อผมบอกว่า…เขาสามารถโทรไป สอบถาม ที่โรงพยาบาลโคราชได้ว่ามีชื่อพ่อเค้าอยู่หรือเปล่าเขาวางหูและเงียบหายไป พัก… และโทรกลับมาขอบคุณผมเพราะที่โรงพยาบาลโคราชยืนยันว่ามีคนป่วยเป็นมะเร็ง ขั้นสุดท้ายที่ชื่อตรงกับคุณพ่อของเค้าจริงๆผม…อึงไปพัก..เมื่อรู้ว่า… น้ำเสียงล้าๆ…ที่ผมได้ยินจาก Voice Mail Box นั้นเกิดจากการเป็นโรคร้ายระยะสุดท้าย..ชัยรีบเดินทางกลับไปโคราช เขาไปถึงก่อนที่พ่อจะผ่าตัด..แค่หนึ่งวัน ชัย โทรมาขอบคุณผมอีกครั้งเขาเล่าว่าสาเหตุที่..เขาต้องปิดมือถือ หนีหน้าครอบครัว..และคนอื่น..เพราะธุรกิจที่เขาที่กรุงเทพมีปัญหา…เขาต้อง หนีเจ้าหนี้…ที่ตามทวงอย่างหนักเขาบอกว่า…แต่สิ่งที่โชคดีที่สุดของเขา ..ตอนนี้ อย่างน้อย เขาก็ได้มีเวลาได้ดูแลพ่อ แม้จะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายก็ตามผมยังเก็บข้อความเสียง ของคุณพ่อของชัยเอาไว้ และ แอบกด เข้าไปฟังอีกหลายครั้งเพราะ ท่ามกลางชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย..จนไม่มีเวลาจะสนใจคนอื่น..ของผมข้อความเสียง นั้น ใน Voice Mail Box ที่ผมได้รับโดยบังเอิญนั้น…คอยเตือนให้ผมรู้ซึ้ง ถึงความหมายของคำว่า“การที่เรายอมลำบากเพียงเล็กน้อย…เพื่อคนอื่นบ้างนั้น ใครจะรู้ว่า…บางที มันอาจจะหมายถึงสิ่งที่มีค่าที่สุดของอีกคนหนึ่งก็ได้”