ชีวิตนี้มาจากเมื่อวาน

แก้ไขล่าสุด ใน วันพุธที่ 07 พฤศจิกายน 2012 เวลา 00:40 เขียนโดย นายตัวดี ท.ทิวเทือกเขา วันศุกร์ที่ 07 สิงหาคม 2009 เวลา 13:54

โดย…อ้ายหนานปั๊กกะตืน

”เมื่อ ครั้งบวชเณรอยู่ที่วัดประจำหมู่บ้าน และเข้าเรียนในโรงเรียนพระปริยัติธรรมสายสามัญ ที่เปิดสอนสำหรับพระภิกษุสามเณรในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ซึ่งขณะนั้นผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 และต้องไปเรียนทุกวัน เว้นวันพระ กับวันอาทิตย์ จู่ๆ คุณตาก็เรียกผมไปคุยถึงเรื่องการศึกษาเล่าเรียน

คุณตาคงเฝ้าสังเกตผมมานานแล้ว และเห็นความขยันบวกสมองดีของผม ท่านได้พูดชมความเก่งเรียนของผม และพูดถึงวิถีความทุกข์ยากของลูกสาวของท่าน ก็คือคุณแม่ของผม ที่ต้องทำงานรับจ้างเขากินไปวันๆ เพราะไม่มีที่นาที่ทำกินเป็นของตัวเองเลย

อีกทั้งสามีของเธอก็มาละทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ มองไปข้างหน้าไม่เห็นหนทางได้หยุดพักหยุดนอนเหมือนคนอื่นที่ลูกหลานเขาเรียน จบปริญญาหาเลี้ยง ส่งเงินส่งทองมาให้ใช้จ่าย และไม่ปรารถนาให้พ่อแม่ต้องกรำงานหนักไปตลอด ซึ่งผมเองก็ได้แต่พยักหน้าเป็นทีรับรู้ เพราะก็สัมผัสได้อยู่

ประโยคหนึ่งของคุณตาที่เบนให้ผมในวัยเพียง 14 ปี ตัดสินใจละการเรียนสายสามัญ หลังเรียนจบแค่มัธยมศึกษาปีที่ 1 ไปศึกษาพระปริยัติธรรมสายบาลี และต้องระเห็จจากบ้านเกิดสู่ตัวเมือง คือ “เรียนบาลีน่ะ ไม่ต้องมีค่าเทอม แถมจบมาได้เป็นมหาเปรียญอีก ใครที่เป็นมหาจะมีคนเชิดหน้าชูตา เงินเดือนเป็นหมื่นเชียว”

สังเกตเห็นอะไรไหมครับ?
เงิน คือแรงกระตุ้น คือความหวัง ความฝัน ที่กระชากผมออกมาจากวิถีท้องทุ่งอย่างที่มันควรจะเป็น แม้ผมจะถือครองเพศเป็นสามเณร แต่ประเพณีการบวชเรียนนี้แหละที่เป็นความหวังของเด็กชนบทที่ขาดโอกาสทางการ ศึกษาจะพอพลิกผันอนาคตไม่ให้มืดมน และเห็นเค้าลางบั้นปลายชีวิตของแม่ที่ไม่ต้องทุกข์ทนลำบากอย่างที่เห็นและ เป็นอยู่

วันนี้ผมจึงไม่เคยอายที่สามารถแสวงหา “เงิน” มาเลี้ยงชีพได้ เพราะทุ่มเทเวลาศึกษาเรียนรู้วิชาการทั้งทางโลก และทางธรรม โดยอาศัยร่มกาสาวพัสตร์ห่มกายยาวนานถึง 13 พรรษา กระทั่งลาสิกขาเมื่ออายุได้ 26 ปี
และไม่โกรธเลย หากใครจะตำหนิผมว่า “เห็นแก่เงิน”