บันทึกการเดินทาง 4

แก้ไขล่าสุด ใน วันพุธที่ 31 ตุลาคม 2012 เวลา 10:11 เขียนโดย นายตัวดี ท.ทิวเทือกเขา วันเสาร์ที่ 18 กันยายน 2010 เวลา 00:30

อีกความทรงจำหนึ่งที่ทำให้มีแผลเป็นอยู่หน้าแข้งซ้าย ซึ่งเป็นแผลที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่มันคงอุบัติเหตุหรือความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ การขาดสติ แต่ก็อย่างว่าแหล่ะตอนเป็นเด็กไม่ได้คิดเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว โดยเรื่องมีอยู่ว่า ผมกับหนานปั๋น ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน ได้นัดกันไปหาไม้พื้นที่ป่า เพื่อนำมาเผาถ่านขาย โดยได้นัดกันตั้งแต่เย็นวานแล้ว เมื่อรุ่งเช้า ผมก็ได้เตรียมมีด พร้า และขวาน เพื่อที่จะไปหาไม้ที่ภูเขามาทำถ่าน เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว แต่ยังขาดกับข้าวที่จะนำไปกินกลางป่าด้วย วันนั้นจำได้ว่า แม่ทำอาหารหน้าจะเป็นห่อหมกอะไรสักอย่างหนึ่งนี่แหล่ะ แม่ก็ได้ใช้ผมไปตัดใบตองเพื่อนำมาห่อกับข้าว ผมก็ได้นำมีดไปยังสวนหลังบ้าน ไปที่ต้นกล้วยที่อยู่ริมรั้ว แล้วก็ใช้มีดเหวี่ยงตัดใบตอง แต่ด้วยความเป็นเด็กตัวเล็กๆเอื้อมไม่ถึงใบตอง ผมจึงได้ปีนขึ้นไปเหยียบบนรั้วที่ใช้ตะปูตอกไว้กับเสาไม้ เมื่อปีนขึ้นไปสูงพอที่จะตัดใบตองได้แล้ว ผมก็ได้เหวี่ยงมีดไปตัดใบตอง ทันใดนั่นเอง ผมก็ตกลงมาจากรั้วลงมากองอยู่กับดินข้างล่าง นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาจนกระทั่งบัดนี้ ผมยังไม่รู้สาเหตุเลยว่าผมล่วงลงมาได้อย่างไร อาจจะเป็นเพราะตะปูที่ตอกรั้วไม่แน่น หรือเป็นเพราะแรงเหวี่ยงที่ผมเหวี่ยงไปตัดใบตองก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ ผมได้แผลลึกพอสมควรและก็กว่างประมาณ 3-4 เซนติเมตร ผมก้มมองที่แผลไม่มีเลือดไหลเลย มีแต่อะไรก็ไม่รู้ขาวๆ เหมือนกระดูก ผมก็ได้เดินกระเผลกมาที่บ้าน ณ ขณะนั้นเลือดยังไม่ไหลออกมา และยังไม่มีความรู้สึกเจ็บอะไรเลย เมื่อแม่และพ่อผมเห็นก็พากันตกใจ มองดูที่แผลของผมแล้ว แม่แทบจะร้องไห้ พ่อก็เลยได้ไปยืมรถจักรยานยนต์ของน้าสาวไปส่งผมที่โรงพยาบาลเชียงคำ เมื่อไปถึงก็ได้เข้าไปสู่ห้องฉุกเฉิน หมอก็ได้ทำการเย็บแผลให้ผมไปประมาณสิบกว่าเข็ม เลยทำให้ผมมีแผลเป็นที่หน้าแข้งมาจนกระทั่งถึงบัดนี้ สรุปว่าวันนั้นก็เลยไม่ได้ไปตัดฟืนเลย