บันทึกการเดินทาง 9

แก้ไขล่าสุด ใน วันพุธที่ 31 ตุลาคม 2012 เวลา 10:21 เขียนโดย นายตัวดี ท.ทิวเทือกเขา วันเสาร์ที่ 18 กันยายน 2010 เวลา 00:53

รับชมเว็บไซต์ของวัดพระพุทธบาทตากผ้า ต.มะกอก อ.ป่าซาง จ.ลำพูน ได้ที่นี่ คลิ๊กที่ภาพครับ

เรื่อง น่าขำแต่เป็นความทรงจำที่ดีอีกเรื่องหนึ่งตอนสมัยเป็นเด็กวัด ซึ่งมีเพื่อนที่เป็นเด็กวัดด้วยกัน 6-7 คน เมื่อจบป. 6 แล้วส่วนใหญ่ก็ได้บรรพชาเป็นสามเณรกัน แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่ได้บวช บ้านผมเขาจะเรียกว่าบุญไม่ถึง ไม่รู้เป็นจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่เป็นเด็กวัดอยู่ พวกผม เมื่อทำหน้าที่เวรของทางวัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็จะรีบเดินทางไปโรงเรียนทันที ทางลัดของพวกเราก็คือ ตรงบ้านพ่อหมอปั๋น แม่ภี ปัจจุบันแล้วเดินข้ามสะพานไม้เล็กๆ ลัดไปตรงต้นไผ่สีสุก ผ่านบ้านแม่อุ้ยไข ก็จะเข้าโรงเรียนพอดี ตอนเป็นนักเรียนผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนเป็นนักวิ่งและนักฟุตบอล ก็มีโอกาสได้ไปซ้อมแข่งขันกับโรงเรียนต่างๆประจำ และด้วยเหตุนี้เอง ที่ทำให้พวกผมได้พบกับเด็กผู้หญิงในหลายๆโรงเรียน เช่น ที่โรงเรียนบ้านร่อมค้อม พวกผมก็ได้รู้จักผู้หญิงที่ที่ น้องไหน่ น้องนา ซึ่งเป็นเด็กที่น่ารักมาก แต่ก็คงสู้เด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่โรงเรียนบ้านสบสาไม่ได้ ซึ่งก็คงเป็นความรู้สึกแบบเด็กๆอีกแหล่ะ ที่ต้องการแข่งขันแย่งชิงความสามารถกันว่า ใครจะมีความสามารถจีบและรู้จักเจ้าหล่อนได้มากกว่ากัน พวกเราต่างก็พากันแย่งกันจีบและทำอะไรก็ได้ที่เป็นจุดสนใจให้เธอได้รับรู้ ว่าพวกเราชอบเขา ผมกับน้อยศาสตร์จะเป็นครูแข่งกันเป็นประจำ ผู้หญิงคนนั้น รูปร่างหน้าตาในตอนเป็นเด็กก็ถือว่าเป็นเด็กน่ารักนะ ผมชอบที่จะร้องเพลงสาวน้อยป่าบงใส่เธอประจำ เพราะชื่อของพ่อเธอจะลงท้ายด้วย สระโอ เช่น พบนวลลออแม่นวลน้องลูกสาวพ่อวงศ์ อะไรทำนองนี้แหล่ะ อิอิ ไม่ขอออกชื่อแล้วกัน เดี๋ยวเธอรู้แล้วเธออาจจะอายก็ได้ เพราะทุกวันนี้เธอมีตำแหน่งหน้าที่การงานอยู่ที่องค์การบริหารส่วนตำบลร่ม เย็น หากเธอได้อ่านบทความนี้เธอก็คงจะรู้เองแหล่ะว่าคนที่เขียนบทความนี้เป็นใคร ผมยอมรับว่า ผมได้ทุ่มเทเฝ้าจีบหล่อนอยู่นานพอสมควร แม้แต่ชวนเพื่อนเดินไปเที่ยวหาพวกหล่อนในตอนกลางคืนก็ไป พากันเดินลัดกลางทุ่งไปยังบ้านสบสา ไปช่วยเขาแกะกระเทียม ไปพูดคุยด้วย แต่เธอก็ไม่เคยแลหางตามองสักนิดเลย บางครั้งมีงานประเพณีบนพระธาตุดอยคำ ผมก็ตามเธอไป และยืมกล้องถ่ายรูปน้าสาว เพื่อที่จะขอถ่ายภาพเธอก็ยังไม่ได้ วันนี้ผมนั่งเขียนบทความและนั่งมองรูปเธอที่ทางเว็ปไซต์องค์การบริหารส่วน ตำบลร่มเย็น ได้เอาภาพเธอมาลง ผมยังนึกอดสงสารและหัวเราะ สมเพชความรู้สึกแบบเด็กของตัวเองไม่ได้ อีกประการหนึ่งที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับเธอ เนื่องด้วยทางสำนักเรียนโรงเรียนบ้านหนอง ก็ได้เปิดโรงเรียนพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ขึ้น โดยการนำของพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระครูขันติวชิรธรรม หรือตุ๊ลุงเพชร ได้ทำเปิดการเรียนการสอนธรรมศึกษาขึ้น พวกเราก็ได้สมัครเข้าเรียนด้วย ก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ก็ได้เรียนทุกวันเสาร์อาทิตย์ บางทีก็ได้มีกิจกรรมไปทัศนศึกษาต่างจังหวัดด้วยกัน พวกเราจะเจอกันตอนวันสอบธรรมศึกษาและเจอเธออีกหลายครั้ง เพราะผมรู้จักบ้านของเธอ และก็รู้จักเพื่อนของเธอหลายคน เช่น หน่อย เป็นต้น ซึ่งผมก็สอบผ่านทั้งธรรมศึกษาชั้นตรี และ ธรรมศึกษาชั้นโท ก็เกือบจะได้ต่อธรรมศึกษาเอกแล้ว แต่พอดีจบชั้น ป.6 ก่อน  และก็ได้เข้ามาเรียนนักธรรมชั้นตรีใหม่ หลังจากสอบเสร็จทางโครงการได้จัดให้พวกเรียนธรรมศึกษาได้ไปเที่ยวกัน ผมจำได้ว่าเป็นครั้งแรก ที่เด็กบ้านนอกอย่างผมได้ออกไปเที่ยวไกลต่างจังหวัด ทางโครงการได้พาไปเที่ยวชมวัดพระบาทตากผ้า ต.มะกอก อ.ป่าซาง จ.ลำพูน ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก นึกถึงทีไรก็มีความสุขและมีรอยยิ้มทุกที

หนึ่งในนั้นแหล่ะไม่รู้คนไหน ติดตามรับภาพของเธอได้ที่นี่ครับ คลิ๊กที่ภาพครับ ตรงตัวอักษร