พญาคำฟูกับเชียงคำ

พญาคำฟู ยุคการวางฐานอำนาจของอาณาจักรล้านนา

เมื่อ พ่อขุนงำเมืองสิ้นพระชนม์ลง โอรสคือ ขุนดำแดงสืบราชสมบัติแทนเมื่อปีพุทธศักราช ๑๘๑๖ พ่อขุนดำแดงมีโอรสชื่อ ขุนคำลือซึ่งครองราชสมบัติแทนต่อมา ในสมัยนั้นพระยาคำฟูผู้ครองนครชัยบุรีศรีเชียงแสน ชวนพระยากาวเมืองน่านยกทัพตีเมืองพะเยาแต่พระยาคำฟูตีได้ก่อนเกิดขัดใจกัน สู้รบกันขึ้นพระยาคำฟูเสียทีก็เลยยกทัพกลับเชียงแสน กองทัพพระยากาวเมืองน่านติดตามไปยกทัพเลยไปตีถึงเมืองฝางได้ แต่ถูกทัพของพระยาคำฟูตีถอยล่นกลับเมืองน่าน เมืองพะเยาในสมัยนั้นอ่อนแอมากจึงได้รวมอยู่กับอาณาจักรลานนา พุทธศักราช ๑๙๔๙ พระเจ้าไสลือไทยยกกองทัพหมายตีเมืองเชียงใหม่และผ่านเขตเมืองพะเยา หมายตีเอาเมืองพะเยาด้วย แต่ไม่สำเร็จ

พญาคำฟูหรือที่เรียกกันว่า เจ้าคำฟู หรือท้าวคำฟู เป็นพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์เม็งราย แห่งอาณาจักรล้านนา ทรงครองราชย์ระหว่าง พ.ศ. 1877 – 1879 รวมระยะเวลาการครองราชย์ 2 ปี จากการแย่งชิงราชสมบัติจากพญาแสนภู การกระทำนี้สร้างความพิโรธให้พญาไชยสงคราม ซึ่งทรงปกครองเชียงรายอยู่เป็นอย่างมาก ดังนั้นแล้ว เมื่อพญาคำฟูครองราชย์ พระองค์ก็จึงได้ทรงย้ายราชธานีจากนครเชียงใหม่ กลับไปยังอยู่ยังเมืองเชียงแสนอีกครั้ง แต่ในที่สุด พระองค์ก็ถูกพญาไชยสงครามปราบ แล้วถูกจองจำอยู่ที่ในป้อมปราการด้านทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองเชียงใหม่ (แจ่งกู่เฮือง)

อ่านบทความศิลปวัฒนธรรมและเรื่องราวเรื่องเล่าประวัติศาสตร์ล้านนา คลิ๊กที่ภาพได้เลยครับ

พระญาคำฟู (พ.ศ.๑๘๗๗-๑๘๗๙) รัชกาลที่ ๔ แห่งราชวงศ์มังราย   เมื่อพระญาแสนภูสิ้นพระชนม์ พระญาคำฟูได้ขึ้นครองราชย์ พระญาคำฟูทรงมอบให้ พระญาผายูราชโอรสครองเมืองเชียงใหม่ ส่วนพระองค์เสด็จไปประทับอยู่ที่เมืองเชียงแสน อาณาจักรล้านนาในสมัยนี้ มีความเข้มแข็ง เห็นได้จากนโยบายขยายอาณาเขตไปทางตะวันออก โดยเริ่มทำสงครามกับพะเยาในปี พ.ศ. ๑๘๘๓ ซึ่งมีผู้ปกครองคือ ขุนคำลือ  โดยพระญาคำฟูทรงชักชวนพระญากาวแห่งเมืองน่านยกทัพตีเมืองพะเยา แต่พระญาคำฟูเข้าเมืองพะเยาจึงเอาทรัพย์สินในเมืองทั้งไปทั้งหมด พระญากาวน่านจึงยกทัพมาตีพระญาคำฟู พระญาคำฟูเสียทีก็เลยยกทัพกลับเชียงแสน กองทัพพระญากาวเมืองน่านติดตามไปยกทัพเลยไปตีถึงเมืองฝางได้ แต่ถูกทัพของพระญาคำฟูที่ยกทัพใหญ่มาตีถอยล่นกลับเมืองน่าน เมืองพะเยาในสมัยนั้นอ่อนแอมากจึงได้ถูกยึดเมืองผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่ง ของอาณาจักล้านนานับแต่นั้นมา หลังจากยึดพะเยาได้แล้วพ.ศ.๑๘๘๓ พระญาคำฟูขยายอำนาจไปยังเมืองแพร่ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จจึงถอยทัพกลับมาทางเมืองลำปางมาประทับทีเมืองเชียงใหม่ (แสดงให้เห็นว่าการรวบรวมหัวเมืองต่าง ๆ ทางตะวันออก ของล้านนา ไม่ใช่กระทำได้ง่าย ๆ และการย้ายที่ประทับของกษัตริย์มายังแคว้นตอนบนถึง ๓ รัชกาลติดต่อกัน ก็เป็นเหตุผลด้านยุทธศาสตร์ พระ ญาคำฟูสิ้นพระชนม์ที่เมืองเชียงคำ) พ. ศ. ๑๘๘๗ เสด็จไปเยี่ยมพระสหายเป็นเศรษฐีใหญ่ชื่องัวหงส์อยู่เมืองเชียงคำ อันตั้งอยู่ฝั่งแม่น้ำคำ

พระญาคำฟูกับเศรษฐีงัวหงส์ คนนี้รักใคร่กันมากจนถือน้ำสาบานต่อกันว่าจะไม่คิดร้ายต่อกัน  หากผู้ใดผู้หนึ่งคิดร้ายขอให้มีอันเป็นไปถึงชีวิต เศรษฐีงัวหงส์เป็นคนค่อนข้างขี้ริ้วขี้เหร่อยู่ แต่น้ำใจงดงามทั้งยังมีภรรยาสาวสวยชื่อ นางเรือนแก้ว เมื่อพระญาคำฟูเสด็จถึงบ้านเศรษฐีนางเรือนแก้วก็ต้อนรับขับสู้ด้วยความสนิท สนม เอาน้ำมาล้างพระบาทให้เมื่อวันเวลาผ่านมาผ่านไปด้วยความสนิทชิดใกล้ประกอบ กับนางเรือนแก้วก็เป็นคนสวย ทั้งสองก็มีความพึงพอใจต่อกัน พระญาคำฟูและนางเรือนแก้วจึงลักลอบสมัครสังวาสกัน ด้วยเหตุที่พระองค์เสียสัตย์สาบานต่อมหามิตร ครั้นอยู่มาได้ ๗ วัน พระญาคำฟูลงไปสรงน้ำดำเศียรเกล้าที่ * แม่น้ำคำ ก็มีเงือกผีพรายน้ำใหญ่ตัวหนึ่ง(จระเข้)  ออกมาจากเงื้อมผาตรงเข้าขบกัดเอาร่างพระญาคำฟูหายลงไปในน้ำผ่านไปถึง ๗ วันร่างนั้นจึงลอยขึ้นมา สวรรคตเมื่อพระชนม์ ๔๗ พรรษา เสนาอำมาตย์จึงเชิญพระศพกลับเมืองเชียงแสน แล้วจึงทูลเชิญเสด็จท้าวผายูมาจัดการพระบรมศพถวายพระเพลิงพระญาคำฟู แล้วอัญเชิญพระอัฐิและพระอังคารของพระองค์บรรจุลงในผอบทองคำชั้นหนึ่ง ผอบเงินชั้นหนึ่ง ผอบทองแดงอีกชั้นหนึ่งไปยังนครเชียงใหม่ แล้วก่อพระสถูปเจดีย์องค์เล็กบรรจุไว้ ณ ริมตลาดลีเชียง แล้วโปรดให้สร้างพระวิหารขึ้นหลังหนึ่ง ในปี พ.ศ.๑๘๘๘ ตั้งชื่อว่าวัดลีเชียง(ปัจจุบันคือวัดพระสิงห์วรมหาวิหาร)  ต่อมาได้ขุดค้นพบ พระโกฏิที่บรรจุพระอัฐิของพระองค์เมื่อ พ.ศ.๒๔๖๘ มีทองคำจารึกลายพระนามพระมหา เถรในยุคนั้นหนังถึง ๓๖๐ บาท   ส่วนนางเรือนแก้วมีความเสียใจมากจึงผูกคอตาย  เศรษฐีงัวหงส์ก้เสียใจต่อเหตุการณ์จึงถือศีลภาวนาตลอดชีวิต

เมื่อ พระญาคำฟูสิ้นพระชนม์ ท้าวผายูได้สืบราชสมบัติแทน แต่ไม่ได้เสด็จไปประทับอยู่เมืองเชียงแสน คงประทับอยู่ที่เมืองเชียงใหม่ดังนั้น เมืองเชียงใหม่จึงได้มีความสำคัญกลายเป็นศูนย์กลาง ของราชอาณาจักรอีกครั้งและนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเมืองเชียงใหม่ได้กลายเป็น ราชธานี ของอาณาจักรล้านนาอย่างแท้จริง และกษัตริย์ล้านนาในลำดับต่อๆมา จะประทับอยู่ที่เมืองเชียงใหม่แทบทุกพระองค์
แผ่นจารึกมหาเจดีย์และกู่บรรจุอัฐิพระญาคำฟู

ใน สมัยของพระญาไชยสงคราม-สมัยพระญาคำฟู นับว่าเป็นสมัยของการสร้างราชอาณาจักรล้านนาซึ่งเป็นรากฐานของความรุ่งเรือง และมหาอำนาจในกาลต่อมา ตั้งแต่สมัยพระญาไชยสงครามจนถึงสมัยพระญาคำฟู ได้มีการย้ายที่ประทับของพระมหากษัตริย์ขึ้นไปยังเชียงรายและเชียงแสนตาม ลำดับ ดังนั้นอาจกล่าวได้ว่า อาณาจักรล้านนาช่วงรัชสมัยพระญาไชยสงครามถึงพระญาคำฟู มีศูนย์กลาง ๒ แห่ง คือ บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำกก มีศูนย์กลางที่เชียงรายกับเชียงแสนตามลำดับและเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำปิงมี ศูนย์กลางที่เชียงใหม่ สันนิษฐานว่าการย้ายที่ประทับขึ้นไปอยู่แคว้นโยนน่าจะมาจากปัจจัยสำคัญ ๒ ประการดังนี้

๑.การรวมภูกามยาวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรล้านนา แม้ว่าพระญามังรายมหาราชจะประสบความสำเร็จอย่างสูง ในการสร้างเชียงใหม่ให้เป็นศูนย์กลางของอาณาจักรล้านนา โดยรวบรวมเมืองต่างๆ ในเขตแคว้นโยนและเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำปิง เข้าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรล้านนา ได้แล้วก็ตาม แต่เข้าใจว่าในเขตแคว้นโยน อาณาจักรล้านนายังมิได้มีอำนาจเหนือเมืองต่าง ๆ ได้อย่างเบ็ดเสร็จโดยเฉพาะภูกามยาวที่ยังมิได้รวมเข้ากับล้านนาอย่างแท้จริง มีฐานะเป็นเพียงพันธมิตรและในสมัยพระญาไชยสงคราม มีฐานะเป็นเครือญาติ โดยการแต่งงานระหว่างพระญาคำแดง เจ้าเมืองภูกามยาวกับนางแก้วพอตา พระธิดาของพระญาไชยสงคราม สมัยพระญาคำฟูพระองค์สร้างพันธมิตรกับเมืองน่านร่วมมือกันยกทัพเข้าไปโจมตี ภูกามยาว และหลังจากนั้นเป็นต้นมาผู้ปกครองที่ ขึ้นครองเมืองพะเยาจะต้องได้รับความเห็นชอบจากพระมหากษัตริย์ที่เชียงใหม่ (หอวชิรญาณ บัญชีหนังสือจ้างแปล แฟ้มที่ ๑๔ เลขที่ ๔๓ พงศาวดารเมืองพะเยา: ๕๖) และมักจะถูกส่งมาจากเชียงใหม่เสมอ (ประชุมจารึกเมืองพะเยา ๒๕๓๘: ๕๘-๖๗)

๒.การขยายเขตแดนของอาณาจักรไปจดแม่น้ำโขง ด้วยการตั้งเมืองเชียงแสนออกไปประชิดแม่น้ำโขงและใช้แม่น้ำโขงเป็นคูเมือง ธรรมชาติ ฉะนั้นบทบาทสำคัญของเชียงแสนคือ เป็นเมืองหน้าด่านในการรับศึกตอนบน และเป็นศูนย์กลางตอนบนในการรับสินค้าจากทางตอนเหนือของพม่า และทางตอนใต้ของจีน ซึ่งเป็นแหล่งสินค้าสำคัญ เช่น อัญมณี ทองเหลือง และชะมดเช็ด เป็นต้น การสร้างอำนาจประชิดแม่น้ำโขงอีกวิธีการหนึ่งคือ การสร้างพันธมิตรกับเมืองเชียงของด้วยการแต่งงานระหว่างพระญาผายู โอรส ของพระญาคำฟูกับพระนางจิตราเทวีพระธิดาเจ้าเมืองเชียงของซึ่งมีพระโอรสคือ พระญากือนา ผู้ปกครองอาณาจักรล้านนาลำดับที่ ๖ และพระญากือนาเองก็แต่งงานกับหลานของเจ้าเมืองเชียงของเช่นกัน ความสำคัญของเชียงของคือเป็นเมืองหน้าด่านรับสินค้าทางฝั่งหลวงพระบาง ซึ่งสินค้าที่ทำรายได้ที่มาจากหลวงพระบางเช่นครั่ง และกำยาน เป็นต้นในสมัยรัชกาลพระญาผายูโอรสของพระญาคำฟู ได้ทรงย้ายที่ประทับกลับลงมาที่เชียงใหม่ตามเดิม ผู้ปกครองเชียงใหม่พระองค์ต่อมาได้ดำเนินนโยบายในการสร้างเชียงใหม่ให้เป็น ศูนย์กลางที่เข้มแข็ง และเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรในทุกๆ ด้าน ทั้งการเมือง เศรษฐกิจ และศูนย์กลางของแนวความคิด เป็นต้น

อ่านบทความที่เกี่ยวข้องด้วย ประวัติการสร้างเมืองพะเยา คลิ๊กที่ภาพได้เลยครับ หรือ อยากอ่านบทความศิลปวัฒนธรรมประเพณี คลิ๊กตรงนี้ครับ

กู่บรรจุอัฐิพระญาคำฟู วัดพระสิงห์วรวิหาร จ.เชียงใหม่ กู่ อัฐิของ พญาคำฟู เป็นกู่เล็กๆ ลักษณะเป็นทรงกลมเส้นรอบวงประมาณเมตรครึ่งด้านบนเป็นแผ่นศิลาทรงกลมปิดไว้ อยู่ด้านหน้าพระอุโบสถทางทิศเหนือเยื้องขวาไปประมาณ ๑๐ เมตร คนส่วนใหญ่เข้าใจว่าพระธาตุหลวงเป็นที่บรรจุอัฐิของพญาคำฟู ซึ่งสมัยของครูบาศรีวิชัย มาแผ้วถางบูรณะวัดพระสิงห์ วรมหาวิหาร ได้พบกู่อัฐิค้นพบข้างในมีผอบบรรจุอัฐิซ้อนกัน ๓ ใบ ชั้นนอกทำด้วยทองเหลืองหนัก ๒๕๔ บาท ๓ สลึง สูง ๒๓ นิ้ว ชั้นกลางทำด้วยเงินหนัก ๑๘๕ บาท ๒ สลึง สูง ๑๘ นิ้ว ชั้นในสุด ทำด้วยทองคำหนัก ๑๒๒ บาท ๒ สลึง สูง ๑๔ นิ้ว และยังพบแผ่นทองจารึกเรื่องราวต่าง ๆ สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นอัฐิของพญาคำฟูผู้สร้างวัด ทางราชการได้นำไปเก็บไว้ที่ศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ชั่วคราว ซึ่งตั้งอยู่ที่ข่วงสิงห์ และขณะนั้นเกิดสงครามมหาเอเชียบูรพา ผอบทั้ง ๓ ใบ และจารึกตลอดถึงเครื่องราชูปโภคเหล่านั้นได้สูญหายไปในขณะเกิดสงครามซึ่ง ประมาณปี พ.ศ. ๒๔๘๔

อ่านประวัติและเรื่องเล่าเกี่ยวกับพระธาตุดอยคำ โดยคลิ๊กที่ภาพครับ

(หมายเหตุ  อันนี้เป็นข้อสันนิษฐานของ อาจารย์ผดุง ประวัง “เรื่อง หนึ่งหรือยังเป็นปริศนาอยู่จนถึงทุกวันนี้ ตามตำนานยุคการวางฐานอำนาจของอาณาจักรล้านนา ( เชียงใหม่ ) มาทางฝากตะวันออกของล้านนาสมัยพญาคำฟู ก็คือเรื่องที่พญาคำฟูได้มาสิ้นพระชนต์ ณ เมืองเชียงคำ เมื่อปีพ.ศ.1887 ก็ประมาณ 669 ปีผ่านมาแล้ว โดยพระองค์ได้เสด็จมาเยี่ยมพระสหายเป็นเศรษฐีใหญ่ชื่องัวหงส์อยู่เมืองเชียง คำ อันตั้งอยู่ฝั่งแม่น้ำคำ ตรงนี้แหละครับว่า จะเป็นเมืองเชียงคำที่ตั้งอยู่ที่บ้านคุ้มหรือตั้งอยู่ที่ บ้านเวียง แต่ท่านพระครูพิศาลนพกิจเจ้าคณะตำบลเวียงท่านได้รับการบอกเล่าจากผู้เฒ่าผู้ แก่ว่าแม่น้ำคำมีอยู่จริงบริเวณบ้านเวียงนี้แหละ แต่แม่น้ำคำได้ไหลเปลี่ยนทิศเหมือนเวียงลอนั่นแหละจึงทำให้แม่น้ำคำหายไป ส่วนแม่น้ำลาวที่เห็นอยู่ทุกวันนี้เป็นแม่น้ำที่เกิดขึ้นใหม่หลังจากแม่น้ำ คำไหลเปลี่ยนทิศแล้วและศาลเจ้าที่ที่ตั้งอยู่บริเวณป่าสุสานบ้านเวียงนั้น ชาวบ้านบอกว่าเป็นเจ้าเมืองมาจากเชียงใหม่ และตามตำนานบอกว่าเงือกผีพรายน้ำใหญ่ตัวหนึ่งได้งับเอาพญาคำฟูจมน้ำหายไปถึง 7 วันศพถึงโผล่ขึ้นมาแล้วเสนาอำมาตย์จึงเชิญพระศพกลับเมืองเชียงแสน จะเป็นไปได้ไหมว่าศพพญาคำฟูจมน้ำไปถึง 7 วันศพย่อมเน่าเปื่อยและส่งกลิ่นเหม็นน่าจะมีการเผาศพพญาคำฟูที่ริมฝั่งแม่ น้ำคำที่อยู่บริเวณป่าสุสานบ้านเวียงนี้แล้วนำกระดูกกลับไปทำวิธีใส่ผอบแล้ว ส่งต่อไปยังเมืองเชียงใหม่ ส่วนกระดูกและส่วนอื่นๆที่เหลือของพระศพคงจะฝั่งไว้ที่ป่าสุสานบ้านเวียง ซึ่งก็คือศาลเจ้าที่ที่ตั้งอยู่ปัจจุบันนี้ ซึ่งชาวบ้านก็บอกว่าเป็นเจ้าเมืองมาจากเชียงใหม่ครับ “

จากตรงนี้ ผู้เรียบเรียง ท.ทิวเทือกเขา อยากจะขอสันนิษฐานหรือตั้งสมติฐานอีกแนวหนึ่งไว้เพื่อรอการพิสูจน์หรือขุด ค้นในอนาคต ซึ่งข้อมูลตรงนี้ก็ยังไม่เป็นที่แน่ชัด ยังรอการขุดค้นจากนักโบราณคดี คำว่า แม่น้ำคำ ซึ่งตามความหมายของคนล้านนาหรือภาคเหนือเรา ก็คือแม่น้ำทอง หรือ อาจจะเป็นแม่น้ำที่มีแร่ทองปะปนอยู่ด้วย ซึ่งจากข้อสันนิษฐานของผู้เรียบเรียง ได้เคยฟังและเคยพบเห็นผู้คนนักขุดค้นและนักร่อนทอง เขาก็กล่าวกันว่า ในตำบลร่มเย็นของเรามีแร่ทองอยู่ด้วยกันหลายที่ ทั้งที่เป็นตำนานการสร้างพระธาตุดอยคำ ก็มีเรื่องเราปรัมปราดังนี้

“ตาม ตำนานเรื่องเล่า การพบแร่ทองคำระหว่างลำห้วย พ่ออุ้ยแม่อุ้ยได้เล่าเรื่องปรัมปรา ให้ฟังว่า ตะก่อนเคยมีแร่ทองคำไหลออกจากลำห้วย แล้วมีแม่หม้ายยากจนเป็นคนไปพบสายแร่ทองทองนี้เป็นคนแรก นางก็ได้เก็บเรื่องราวนี้ไว้เป็นความลับอยู่นาน เพราะนางถึงแม้จะเป็นคนยากจน แต่นางเป็นคนมีจิตใจที่มีคุณธรรมไม่โลภมาก บ้างก็เล่าว่า เพราะเทวดาสงสารนาง เลยเนรมิตให้นางพบกับแร่ทองคำนี้ เมื่อนางพบทองเป็นลักษณะนี้ นางก็ได้ใช้มีดทำการขูดเอาวันละเล็กละน้อยพอหลายวันเข้าก็ได้เยอะขึ้นแล้วนำ ไปขาย ทำให้ครอบครัวของนางมีฐานะดีขึ้น ชาวบ้านก็พากันแปลกใจ ไปถามนาง นางคนนี้ก็ไม่ตอบอะไร จนมีคอยแอบสังเกตและแอบตามนางไปที่นางไปหาของป่า จนไปเจอเข้ากับแร่ทองเหมือนกับทองแท่งที่ขวางเหมือนสะพานข้ามลำห้วย ก็พากันแตกตื่นไปทั่วเมือง เรื่องเลยไปถึงพระกรรณของผู้ปกครองเมืองสมัยนั้น ทำให้มีแต่ผู้คนมีความโลภ และผู้ปกครองเมืองสมัยนั้น ก็ได้สั่งให้คนรับใช้และทหาร จะพากันไปตัดทองนั้น เพื่อที่จะได้เยอะ โดยใช้อุปกรณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเลื่อย ขวาน มีด จอบ เมื่อมีความโลภ จิตไม่มีคุณธรรมดังนั้น อาจจะเพราะสิ่งศักดิ์หรือเทวดาที่คอยปกปักรักษาทองคำนี้ไว้ เมื่อมีคนใช้ขวานและเลื่อยตัดให้ขาด ปรากฎว่า ทองคำก็ขาดออกจากกันและได้ไหลเข้าไปในภูเขาเสียทั้งหมด ทำให้ไม่มีใครได้ทองคำนั้นอีกเลย พยามขุดหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ดอยแห่งนี้ก็เลยได้ชื่อว่าดอยคำ

นอก จากนั้นแล้ว จากข้อสันนิษฐานอีกอย่างในเรื่องของแร่ทองคำ ก็มีผู้คนพยายามหาแหล่งแร่ทองคำ เท่าที่ทราบและเคยได้ยินมา ในเขตตำบลร่มเย็นก็มีผู้คนเคยพบสายแร่หรือแหล่งแร่ทองคำ บริเวณแถวดอยกิ่วนาค เนื่องด้วยในบริเวณเขตตำบลร่มเย็น จะพบกู่ ซากปรักหักพัง ก้อนอิฐ (ดินกี่ หินศิลาแลงโบราณ) จำนวนเยอะมาก ในบริเวณท้องทุ่งนาของชาวบ้าน หรือตามสถานที่ต่างๆ เช่น บริเวณ ทุ่งเก้าพร้าว หัวนาเต๊อะ ดงขุนหาญ) ซึ่งนับวันก็เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา นอกจากนั้นแล้ว ทางเขตตำบลร่มเย็นของเรา ก็มีอาณาเขตติดกับดินแดนประเทศลาว ที่มีสายแร่ทองคำอยู่ที่เมืองปากบ่อ แขวงไชยะบุรี ทุกวันนี้ชาวบ้านก็ยังทำการร่อนทองอยู่ ดังนั้น ขอสันนิษฐานตรงนี้อาจจะกว้างไป ก็ขอตั้งสมมติฐานไว้คร่าวๆ ไว้รอการพิสูจน์แล้วกันนะครับ

ท่าน ผู้ใดมีข้อมูลดีๆ หรือมีภาพถ่ายหรือหลักฐานทางประวัติศาสตร์ เรื่องเล่า ตำนาน หรือข้อมูลดีๆ  อยากจะแบ่งปันกันก็ส่งกันเข้ามาได้ที่ kasetsomboon999@hotmail.com หรือ songkran999@hotmail.com นะครับ ยินดีแลกเปลี่ยนความเห็นและแบ่งปันความรู้กันนะครับ

ขอขอบคุณข้อมูลและภาพจาก
-http://www.bloggang.com (วัดพระสิงห์วรวิหาร ถ.สิงหราช อ.เมือง จ.เชียงใหม่)
-http://aortai.multiply.com (ประวัติศาสตร์ล้านนา: aortai)
-http://www.baanjomyut.com (จังหวัดพะเยา:ประวัติศาสตร์-ความเป็นมา:บ้านจอมยุทธ)
-http://gist.soc.cmu.ac.th (โครงการโบราณคดีภาคเหนือเฉลิมพระเกียรติ:จากยุคน้ำแข็งไพลสโตซีนสู่สมัย ล้านนา บทที่หนึ่ง บทนำ:อุษณีย์  ธงไชย)
-http://www.baanmaha.com (ที่มาอาณาจักรเมืองเชียงแสน:บ้านมหาดอทคอม:ญา  ทิวาราช)
-http://travel.upyim.com (วัดพระสิงห์วรวิหาร)
-http://www.sanyasi.org (ตำนานเมืองเชียงแสน:สันยาสี)

หาก ท่านมีเวลาว่าง ท่านก็สามารถอ่านบทความของเว็ปมาสเตอร์ได้ที่นี่ครับ มีหลายเรื่องหลายตอนให้ท่านได้เลือกอ่าน ก็อ่านเพื่อความเพลิดเพลินเจริญใจ มีสาระบ้าง ไม่มีบ้างก็อย่าได้ว่ากันนะครับ ไม่มีเจตนาใดใดแอบแฝง สิ่งใดที่เป็นประโยชน์ก็ขออนุโมทนาด้วยนะครับ หรืออยากพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ความคิด หรืออะไรที่เป็นประโยชน์ มีสาระสร้างสรรค์ ก็ขอเชิญท่านแอดผมไปเป็นเพื่อนได้หลายช่องทางครับ ติดต่อผมได้ โดยคลิ๊กที่ชื่อที่ใช้ได้เลยครับ

อย่า เพิ่งเบื่อกันก่อนนะครับ นี่แค่เป็นการเกริ่นเริ่มต้นของบทความ ยังมีต่ออีกเยอะ จะหาเวลามาพิมพ์ พร้อมอัพเดทภาพประกอบให้น่าสนใจ มีข้อแนะนำติชม หรือ ช่วยกันตรวจปรุ๊พ แล้วส่งไปที่ songkran999@hotmail.com จักขอบพระคุณยิ่ง

เพื่อ การพัฒนาปรับปรุงเว็ปไซต์ให้ดียิ่งๆขึ้นไป ขอร้องให้ทุกท่านที่เข้ามารับชมเว็ปไซต์ของเรา ทำตามกฏระเบียบข้อตกลงของเว็ปเราด้วยนะครับ ใครที่ไม่เข้าใจกฎของเรา คลิ๊กไปอ่านที่นี่ได้นะครับ ข้อตกลงในการรับชมเว็ปไซต์ของเรา หรือ อ่านบทนำและวัตถุประสงค์ของการจัดทำเว็ปไซต์ ก่อนนะครับ

* หมายเหตุ

วัน เวลาเปลี่ยนแปลงไป เหตุการณ์ต่าง ๆ อาจจะเปลี่ยนแปลงไป ขอร้องคนบ้านเฮาใส่ใจ๋ ช่วยกั๋นดูแลฮักษาไว้ หื้อลูกหื้อหลาน ได้สืบสานตำนานฮีตฮอยบะเก่ามะเกื้อ (ใครมีข้อมูลที่ดีกว่านี้ ช่วยส่งเมล์ ไปบอกกันหน่อยนะครับ ที่ kasetsomboon999@hotmail.com หรือที่ songkran999@hotmail.com ยินดีตอบ และให้คำปรึกษาครับ ….ท.ทิวเทือกเขา

Copyright © 2009 www.kasetsomboon.org และ www.kasetsomboon.com All rights reserved.