หลังวันวาเลนไทน์

ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เหมือนคนทั่วไป “กุหลาบ ช็อคโกแลต คำบอก รัก” สามสิ่งนี้ต้องเวียนเข้ามาหาชีวิต ผม เพื่อให้คนคนหนึ่งใน ทุก ๆ ปีของ วันนี้ ก่อนวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ผมเดินออกจาก บ้าน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาให้ แฟนของผม เธอเป็นหญิงสวยมาก เป็นดาวคณะของมหาลัยของเราก่อนผมจะออกไปพบเธอ เธอโทรมาหา ผม ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมบรรจงพับไว้บน โต๊ะ หลังจากการพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหู เป็นเวลานานทีเดียว ผมปรี่ออกจากบ้านไปหาเธอ โดยไม่ลืมผ้าเช็ดหน้าผืน นั้น แต่ แล้ว!! ผมก็เห็นพ่อของผมถือมันออกมา ในผ้าผืน นั้นมีรอยเลือด “พ่อ ทำอะไรหนะ” ผมโพล่งถามด้วย ความโมโห พ่อหน้าซีด ทันที ” X เหมียวหนะ มันโดนกัด พ่อเลยเอาผ้าไป เช็ดเลือด” “พ่อรู้ไหม ผมกำลังจะเอาไปให้ แฟน” พ่อเงียบ . . . ผมเกลียดจริงๆ เวลาพ่อ เงียบเมื่อจนกับปัญหา ความโหโหสั่งผมให้ทำได้ แม้กระทั่งจะตบหน้าพ่อ พ่อเบือน หน้า “พ่อขอโทษ มานี่ . . . ” พ่อยื่นมือมารับ ผ้าเช็ดหน้า “พ่อจะเอาไปซักให้ เอง” ผมงอนพ่อถึงกับไม่ยอมคุยกับพ่อเป็นเวลานาน พอควร ไม่ยอมลงจาก บ้าน เป็นเวลาเกือบทั้งสองวันที่ผมไม่เจอหน้า ใคร หมกตัวอยู่กับห้อง มีเพียงแม่เท่านั้นที่ คอยส่งข้าวให้ผม ยามเมื่อผมมองตาแม่ครั้งใดทุก ครั้ง ดวงตาแม่จะแดงปรี่ด้วยน้ำตา ผมเริ่ม รู้สึกว่า บางทีผมอาจจะทำเกินไป 14 กุมภาพันธ์ ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นแม่ เสียใจ ผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือ เปล่า ผมยอมออกมาจาก ห้อง ผมไม่เห็น พ่อ เดินออกมาที่บริเวณลานซักผ้า กาละมังยังมี ผ้าที่ยังไม่ซักหลายผืน ข้างๆ มีกองเลือดอยู่ และที่ราวตากผ้ามี ผ้าเช็ดหน้าของผม ถึงจะล้าง รอยเลือดไม่หมด ก็ยังดีที่พ่อยังห่วงใยผม ยังแคร์ผม อยู่ “พ่อ ผมอยากขอโทษ ครับ” พอผมหันหน้าจะกลับเข้าบ้าน ก็พบกับแม่ แม่ร้องไห้มาแต่ไกลแม่วิ่งมากอดผม “พ่อเสีย แล้วนะ” ผม อึ้ง!! แม่ลำดับเหตุการณ์ และทำให้ผมทราบ ว่า พ่อป่วยเป็นโรคทางเดินหายใจติด เชื้อ รอยเลือดที่เห็นนั้นคือเลือดที่พ่อจามออก มา พ่อมองไม่เห็น พ่อกำชับแม่มาตอนที่ลูกโกรธ ว่า อย่าบอกลูกเด็ดขาดว่าพ่อป่วย ” “ทำไมล่ะ ครับ” “พ่อกลัวเราจะเสียใจ แล้วไม่ได้ออกไป เที่ยวกับแฟน” ผมอึ้งเป็นครั้งที่ สอง! “พ่อบอกแม่ด้วยว่า ถ้าพ่อเสียวันนี้ อย่า เพิ่งบอกลูก ให้ลูกไปเที่ยวกับแฟน ก่อน พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์ พลาดโอกาสอย่าง นี้เพราะพ่อคนเดียว พ่อบอกด้วยว่าพ่อซักผ้าเช็ด หน้าให้แล้ว มันไม่สะอาดหรอก แต่พ่อบอกว่าพ่อ ของลูกทำดีที่สุดแล้ว” ผมกอดแม่ ร้องไห้ วันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์ที่อยู่ในความ ทรงจำตลอดไป “พ่อครับ ผมขอโทษ . . . ”