อรหันต์ในบ้าน

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมได้รับฟังและสอนสั่งจากตอนที่ผมบวช ผมเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดี และสอนใจได้ดีด้วยจึงมาเล่าสู่กันเรื่องมีอยู่ว่า … กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแม่ลูกคู่หนึ่งทำนากันเพียงสองคน โดยที่ลูกชายเป็นคนที่มีความศรัทธาต่อพระพุทธศาสนาอันแรงกล้า โดยความคิดของเขาคือ อยากพบพระอรหันต์ จริงๆ สักครั้งหนึ่ง …..จนมาได้ยินชาวบ้านพูดกันว่ามีพระอรหันต์รูปหนึ่งมาธุดงค์ที่เขาทางตอน เหนือห่างจากนี่ไปประมาณไม่กี่กิโลเมตร ชายคนนั้นก็ขอแม่ไปหาพระรูปนั้นทันที จนกระทั่งมายังเขาลูกนั้นก็ทำการตามหาพระอรหันต์รูปนั้นทันทีก็ไปพบตาลุง แก่ๆคนหนึ่งจึงตรงไปถามว่าเห็นพระรูปหนึ่งไหม แต่ลุงนั้นก็ปฏิเสธ … ว่าไม่พบใครเลย ชายคนนั้นจึงแจ้งความประสงค์ในการมาให้ลุงแก่ฟังลุงจึงบอกว่าที่นี่ไม่มี หรอกพระอรหันต์อะไรนะ โดยชี้ว่าถ้าอยากเจอให้ไปตามทางนี้ จึงเขียนแผนผังให้ชายหนุ่มนั้น โดยให้เดินไปทิศใต้ จากนั้นจะพบคนที่เป็นพระอรหันต์นะจะเป็นคนที่ซึ่งสังเกตุง่ายๆ คือใส่เสื้อผ้าและรองเท้าสลับข้างกัน ชายหนุ่มนั่นจึงเดินตามแผนที่เขียนทุกประการจนกลับมาที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็น ที่คุ้นมาก ฝ่ายมารดาหนุ่มนั่นพอได้ยินเสียงก็คิดว่าคงเป็นลูกชายที่กลับมาแน่ๆ จึงรีบออกมาต้อนรับ ซึ่งเป็นเวลาดึกมากและประกอบกับดีใจ จึงทำให้แม่ของหนุ่มนั่นใส่เสื้อสลับหน้าหลัง และรีบสวมรองเท้าจนใส่กลับข้าง มารับลูกชาย พอชายหนุ่มนั่นเห็นแม่มารับและเห็นเห็นการแต่งตัวของแม่ก็นั่งคุกเข่า ร้องไห้ แบบเด็กทารกทันที เพราะนี่แหละ คือ พระอรหันต์ที่เขาใฝ่หาอยากพบอยากเห็นมาตลอดนั่นเอง

นิทานเรื่องนี้ สอนได้เรื่องเดียวเลยคือ บางครั้งคนเราจะใฝ่หาและนึกถึงแต่คนที่เรารักคนที่เราต้องการโดยที่เราไม่ ได้คิดเลย…..ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเรานั้นเป็นคนที่เราควรรักและบูชารักมาก ที่สุดเหนืออื่นใดแล้ว และจะเป็นคนที่เราดีใจก็จะดีใจไปกับเราหรือเสียใจก็พร้อมเศร้าใจไปพร้อมเรา เช่นกัน…..