แผ่นดินของเรา

คืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 บารัก โอบามา ได้รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีคนที่ 44 ของสหรัฐอเมริกา

ภาพผู้คนทุกทวีปฉลองการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหมายเลขหนึ่งของอเมริกาของชายผู้นี้ เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ดาวเคราะห์ดวงนี้ที่ชาวโลกฉลองเหตุการณ์ที่เป็น กิจการภายในของประเทศอื่น เหตุผลไม่ใช่เพราะบุคลิกอ่อนโยนของเขา ไม่ใช่วาทะศิลป์ที่โน้มน้าวใจคน ไม่ใช่รอยยิ้ม ไม่ใช่เสน่ห์ แต่เพราะการก้าวไปถึงจุดหมายของเขาเป็นเสมือนออกซิเจนที่ทำให้ไฟแห่งความ หวังของมนุษยชาติที่ริบหรี่จวนดับสว่างโพลงขึ้นอีกครั้ง เป็นการตอกย้ำความคิดที่หลายคนลืมไปแล้วว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เป็นไปไม่ได้หากกล้าฝัน กล้าทำ กล้าลงมือ และไม่ย่นย่อต่ออุปสรรค

เมื่อ โรซา พาร์กส์ ปฏิเสธที่นั่งบนรถเมล์ให้คนผิวขาว เมืองมอนต์โกเมอรี รัฐอลาบามา สหรัฐอเมริกา ในปี 2498 ส่งผลให้เกิดการต่อต้านรถเมล์เหยียดสีผิวด้วยการเลิกขึ้นรถเมล์ยาวนานถึง หนึ่งปี ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าภาพในคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริง

เมื่อการต่อต้านความไม่ชอบธรรมของ นโยบายเหยียดสีผิวที่เมืองเบอร์มิงแฮม รัฐอลาบามา จบด้วยการที่ตำรวจสลายการชุมนุมด้วยสายน้ำแรงอัดสูงในปี 2506 ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าภาพในคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 เป็นเรื่องที่เป็นไปได้

เมื่อผู้ชนกว่าหกร้อยคนที่เดินข้ามสะพานใน เมืองเซลมา รัฐอลาบามาเพื่อประท้วงการเหยียดสีผิวถูกตำรวจทำร้ายในวันที่ 7 มีนาคม 2508 ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าจะปรากฏภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551

เมื่อ นักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชน มาร์ติน ลูเธอร์ คิง เอ่ยประโยค “I Have a dream” ที่ ลิงคอล์น เมมโมเรียล กรุงวอชิงตัน ดี. ซี. (อนุสรณ์สถานแห่งลิงคอล์น ประธานาธิบดีผู้เลิกทาส) เมื่อสี่สิบห้าปีก่อนนั้น ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าวันหนึ่งจะ I Have a dream จะกลายเป็นจริง

ในสุนทรพจน์ของเขาในคืนนั้น บารัก โอบามา เอ่ยถึงหญิงชราคนหนึ่งนาม แอนน์ นิกสัน คูเปอร์ แห่งรัฐแอตแลนตา ในวัย 106 ปี หญิงชราลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง อาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต นางเกิดในยุคที่การเหยียดสีผิวเป็นเรื่องปกติ ในยุคที่สตรียังไม่มีสิทธิเลือกตั้ง นางเห็นการทำร้ายคนดำของกลุ่ม คูคลักซ์แคลน เห็นรถเมล์ที่แบ่งคนผิวขาวกับผิวดำ ร้านอาหารที่ไม่ให้บริการคนผิวสี ฯลฯ

โลกคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหากคน ที่อยู่เบื้องล่างยอมรับกติกาของคนที่ยืนอยู่ข้างบน แต่เพราะยังมีคนที่เชื่อว่ามนุษย์สามารถก้าวพ้นจากวังวนของการแบ่งแยก เชื่อว่าอหิงสาเอาชนะความเกลียดชังได้ ภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 จึงเป็นอีกหนึ่งความฝันโง่ๆ ที่กลายเป็นจริง

แผ่นดินของเราอยู่ในหัว เลี้ยวหัวต่อของการเปลี่ยนแปลง ในยุคที่ประชาราษฎร์แตกแยกอย่างสุดขั้ว เกลียดชังราวกับเป็นศัตรูมาร้อยชาติ ย้อนหลังไปสักสิบปีย่อมไม่มีใครเชื่อเด็ดขาดว่าเราสามารถแตกแยกได้เพียงนี้ เช่นกันในนาทีนี้ ก็ไม่มีใครอยากเชื่อว่าเราจะสามัคคีกันได้อีกครั้ง แต่ภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 ถ่างตาเราออกกว้างว่า มนุษย์เรามีศักยภาพที่จะทำเรื่องยากเย็นและดูเป็นไปไม่ได้

I Have a dream คือความฝันว่าคนต่างเชื้อชาติต่างความคิดสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ

I Have a dream คือความเชื่อว่ามนุษย์มีความสามารถที่จะแก้ไขจุดผิดพลาด

แต่ การเดินไปถึงจุดนั้น ต้องอาศัยทั้งความกล้าและการยอมอย่างสูง กล้าที่จะรับความแตกต่าง กล้าที่จะรับฟังความคิดของคนที่เห็นต่าง กล้าที่จะเสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวม ยอมที่จะเปิดใจกว้าง ยอมที่จะยอมรับความแตกต่างของคนอื่น ยอมที่จะยอมรับความบกพร่องของตัวเอง

นี่ มิใช่เป็นความกล้าหาญสูงกว่าการใช้กำลังประหัตประหารกันหรือ? เพราะการรักคนที่รักเราเป็นเรื่องง่าย การรักคนที่เกลียดเรายากเย็นกว่าหลายล้านเท่า คนฉลาดคือคนที่ไม่ทำลายตัวเองเพราะอคติและความเกลียดชังท่วมหัวใจ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา ต่างความเชื่อ ก็ล้วนเป็นคนของแผ่นดินเดียวกัน – แผ่นดินของเรา

ใช่! ชั่วๆ ดีๆ มันก็เป็นแผ่นดินของเรา

วินทร์ เลียววาริณ
8 พฤศจิกายน 2551

คมคำคนคม

So let us summon a new spirit of patriotism; of service and responsibility where each of us resolves to pitch in and work harder and look after not only ourselves, but each other… We rise or fall as one nation; as one people.

เรามาเพรียกหาความรักชาติอย่างใหม่กันเถอะ การรับใช้ชาติและความรับผิดชอบอย่างใหม่ ที่เราแต่ละคนร่วมกันทำงานหนักและดูแลไม่เพียงเฉพาะแต่ตัวเราเอง แต่กับคนอื่นด้วย… เรารุ่งเรืองหรือล้มสิ้นในสถานะของชาติชาติเดียว ประชาชนกลุ่มก้อนเดียว

Barack Obama
บารัก โอบามา